Op zaterdag 8 november had in de kerk van Stokrooie een viering plaats ivm de 11.11.11 actie in de strijd voor waardig werk. Gelijktijdig was er een herdenking van wapenstilstand. Een slogan die elk jaar opnieuw opkomt: “NOOIT MEER OORLOG”. 
Maar telkens moeten wij vaststellen dat elders in de wereld jammer genoeg ergens oorlog uitbreekt, zoals nu in Oost-Congo. Tijdens de viering hield schepen Brigitte Smets een toespraak en legde zij een bloemenkrans neer aan het standbeeld in Stokrooie. 

Tekst en foto: Theo Vallons

11 november is een dag die tegenstrijdige gevoelens opwekt. 

Enerzijds wordt dan de bevrijding na de 1ste wereldoorlog gevierd, anderzijds worden dan de vele slachtoffers herdacht die deze oorlog maakte. 
Vreugde om de overwinning van de democratie verdriet om het vele leed dat verschrikkelijke, onverdraagzame extremisme veroorzaakte. 

Nauwelijks een generatie later, stootte de oorlog opnieuw op. Met een mensvernietigende kracht zoals die nog nooit eerder was gezien. 

Ook de bevrijding van de 2de wereldoorlog werd na 5 lange verschrikkelijke jaren uitbundig gevierd. Er werd gefeest en gejuicht in de straten. Even vergat men, zag men niet meer hoe de bombardementen de steden en dorpen hadden verminkt. Men juichte de bevrijders toe. Men verwelkomde de jongens en mannen die zo vele jaren in barre omstandigheden aan het front gestreden hadden voor de democratie. En terwijl men reikhalzend stond uit te kijken naar de thuiskomst van de zoon die zo vol overtuiging naar het front was vertrokken of de dochter die met evenveel overtuiging als verpleegster was vertrokken, werd het steeds stiller. 
Want luider en luider kwamen, met hen die het nog konden navertellen, de berichten binnen over de verschrikkingen die onverdraagzaam extremisme hadden aangericht. 
Begrijpen kon men het niet, nog steeds niet. Maar over één zaak is iedereen het sindsdien eens: “Dit nooit meer!” 

11 november is een dag geworden waarop de ontelbare slachtoffers worden herdacht die vielen tijdens deze beide wereldoorlogen. 

De jongere generaties hebben gelukkig deze onmenselijke gebeurtenissen niet beleefd. Zij zijn geboren en opgegroeid in een democratische maatschappij die zij als evident beschouwen. Maar zo evident is die niet, zoals wij nu weten. 

Maar de jeugd van vandaag is kritisch, mondig en geëngageerd. 
Want zij zijn opgegroeid met de herinneringen van hun oma’s en opa’s of overgrootouders zelfs. De kinderen van vandaag ontgaat niet hoe telkens weer de zachte trekken van oma’s en opa’s gezicht verstrakken wanneer zij vertellen over de ellende die zij als kinderen meemaakten. 
De jongeren kunnen in hun grootouders ‘of overgrootouders’ ogen het verdriet lezen dat hen werd aangedaan en beseffen wel degelijk dat zoiets nooit meer mag gebeuren. 

Brigitte Smets 
Schepen